hayrını göremediğim. 2005-2006 civarı, ben henüz çiçeği burnunda bir ergenken deli
un biri bana eşek yüküyle ilaç yazdı. anti-depresan tarzı şeyler. ulan ergenim tabi moralim bozuk olacak mal mısın? neyse iki yıl uyudum eşeğe verilecek dozda ilaç aldığım için, şişmanladım ettim.
çocukken çok spor yapardım ben efendiler. esnektim, kondisyonum zımba gibiydi, reflekslerim harikaydı. kaleciydim zaten. bütün gün koşar bana mısın demezdim. hiç kilo aldığımı hatırlamam. doğal tabi çocukluk böyle bir şey. ama o ilaçlardan sonra kütüğe dönüştüm. yine zayıfladım bırakınca ama artık ne kondisyon var, ne esneklik, ne refleks, hiçbir şey kalmadı. bilgisayarda oturmaktan belim sürekli ağrıyor, sırtım ağrıyor, yamuk zaten omurgam çocukken hep başım eğik yürüdüğüm için -eziklikten değil yerdeki şeyler ilgimi çekerdi hep, hayal kura kura yürürdüm-, ciğerlerim ufacık kaldı sigara içmekten, bilincim hep yarı kapalı yeni uyanmış gibiyim. tabi bunların hepsi ilaçlara bağlanamaz ama beynimin yarısının ölümü bu yüzdendir eminim. "zihin açıklığı" denen şeyi son yaşadığımda ilkokula gidiyordum sanırım.
umarım gençliğinizi güzel yaşıyorsunuzdur zalimler, insafsızlar. çok kıskanıyorum lan sizi.
