bazen keşke diyorum "kadınları" bu kadar yakından tanımasaydım. 4 ay öncesine kadar hepsi çıtı pıtı, gıdısından sıkılacak, yanakları okşanacak tatlılıkta gözükmekteydiler..
ama şimdi...
yeni bi işe başladım, yaklaşık 4 ay önce, 2 kadınla beraber 1 odadayım. tüm gün oturuyoruz, bilgisayar başındayız.
neyse, sabah biraz ilginçler, 9:00da işte olmaları gerekir. 09:31de geleceklerse telefon açarlar gecikicem diye. ama 09:29 gibi geleceklerse geç kalmamış oluyorlarmış.
11'de başlıyorlar,
bugün ne var yemekte, ay geçen şuraya gittim üstüme şu olmadı, ay ben kilo almışım, şundan sipariş versem mi?, sngzeo hiç konuşmuyorsun.
ya arkadaş ne diyeyim? abla götün büyümüş demek ki, ondan olmamış mı diyeyim?
abla sana bi iskender ısmarlayayım mı? ya da yemeği ben mi yapıyorum, ne bileyim?
bayram öncesi biri hasta oldu, vertigo olmuş. bi nevi hap kafası. kendini havada hissediyormuş, yer gök olmuş sanki...
saydım, vallahi saydım, telefonda 17 kişiye ayrı ayrı anlatıldı bunlar.
onun dışında biz 4 kere dinledik.
yanına gelip ne olduğunu soranlara ise 7 kere anlatıldı.
beynim akıyor, yanıyor, jandarma çağırdım ardahandan, gelecekler umarım.
neyse, özellikle 45 yaşından sonra falan erkeklerin önce ölmesi çok doğalmış. hasta olan kadınlar ama ilk giden hep erkekler büyük ihtimalle.
kocalarıyla henüz tanışmadım ama tanıştığımda bi emirleri bi arzuları var mı diye soracağım. o kadar saygı duyuyorum kendilerine şu anda.
sonuç o ki, cehennemde büyük dedikodu dönüyor var beyler. görüyorum yani, gözüm açıldı
.
değil 3-5 kere, 13-15 kere düşüneceğim sonumu getirecek insan hakkında.
benim yornlağam bugadar.
edit: derken bir telefon daha geldi; 18 oldu beyler, bayanlar.
