1
ya tamam içimde biraz kıpırdanma oluyor ama ben üzülemiyorum.ağlamak zaten imkansız... hayır teselli de edemiyorum işin kötü tarafı.duygusuz muyum acaba?evet duygusuzum mantığım ölen insanın ne olursa olsun huzura erdiğini söylüyor bu yüzden üzüntü belirtisi gösteremiyorum. mesela yarın cenazemiz var uzaktan da olsa hatrı sayılır bir akrabam ama ben evde kaldım gitmedim...ne yapacağım ki gidip değil mi? şimdi de vicdanım rahat değil...
#312531 nese palamudu | 01/10/2014 17:10
2
bende alışma durumu var,senden biraz farklı olabilir ama ben de üzülmüyorum.yakınlarım öldüğünde de böyle oldu.kabullenme ile alakalı bence.beklenti dışı bir olay olmayınca tepki vermiyorsun. aig bak nasıl kullandım hemen öğrendiğim bilgiyi.
#312533 drjivago | 01/10/2014 17:12
3
ohh bu konuda da yalnız değilmişim. thanx.
#312535 doctor | 01/10/2014 17:13
4
benim çevremde ölen kişiler hep kurtuluşa erdi... sefaletten, hastalığın verdi acılardan vs vs. bu yüzden hiç üzülemedim ama sevinmedim de. ayrılıklardan hoşlanmam ama kurtuluşa ermiş olunmasına da üzülmem beklenemez.
5
bide aşırı ruhsuzluk var.son defa görmek isteyen gözü yaşlı akrabaları kollarına girerek morga ben götürüyorum mesela. ailenin morg görevlisi gibiyim. bilo her türlü yakın ölümünü tattım özellikle son 2 yıldır en az 15 yakınımı kaybettim.trafik kazasından tut kansere kadar hepsini yaşadım ama yok arkadaş üzüntü yok maalesef... acaba ben kadın değil miyim?
#312540 nese palamudu | 01/10/2014 17:18
6
ölene üzülme sebebimiz ölen kişinin hayatımızdaki yerine göre değişir. bazı insanlar vardır hayatımızda öyle büyük yere sahiptirler ki bizzat kişiliğimizin yaşantımızın gelecekten beklentilerimizin hatıralarımızın parçasıdırlar. onlar öldüğünde deli gibi üzülürüz. bazı insanlar vardır pek görmemişizdir bile. çok hafif bir üzüntü yaşarız, esas çevremizde o kişiyi tanıyıp seven insanlar varsa o insanların üzüntüsü bizi üzer. moral bozacak vicdan azabı çekecek bir şey yok yani.