1
iki haftada bir her pazar. susam yağı bıcı bıcısı. bu bazen karşı çıkıyor; "baba yaaa, yarın yapalım..." filan... ama kuruyacak sonra geri zekalı... sonra benden niye ses çıkmıyor. oğlum sen kamışsın, organik materyalsin. ona göre yaşa.
benim ney pinokyo gibin bir şey. ben de gepetto. gerçi neyimi yapan ben değilim, sevgili ustam... ama çocuğu gibi seven onu, işte o benim. her banyodan sonra özenle vanilya özü süren, her üfleyişimden sonra başpareyi kurulayan ve onu mantarların çirkin istilasından koruyan, her akşam onu düz yatağına yatırıp ilerde kemik sorunları yaşamamasını, eğilip bükülmemesini amaçlayan benim. günden güne renginin koyulaşmasını büyüyen çocuğunu izler gibi izleyen, sesinin hafif hafif kalınlaşmasını ve oturmasını mutlu göz yaşlarıyla seyreden adam benim.
peri annesi ise... onu bilmiyorum. belki o da benim ruhuma ilham veren ve böylece nefesimin dönüştüğü ezgileri canlı ve masalsı kılan kişi, sevdiğim kişi, yürekten bağlı olduğum kişi olabilir. benim üzerimden can vermiştir neyime.
ne kadar hüzünlü bir hikaye...