öyle roman statüsündeki kitapları anlayamayacak yaştaydım.kendimden bi haber ebeveynsiz sokakların tehlikeli olduğu zamanlardaydım.
nasıl oldu ise bir gün kendi boşluğuma gelmiş olacaktı ki dışarıdaki güvercinlerin peşine düştüm evden bi 20-25 metre uzaklaşmaya kalmadı
bir minübüs tam bana çarpacaktı ki son anda fren yapabildi...
bir an şaşkına döndüm kanım dondu ve ağzımdan hiç düşünmeden
+senin amına korum ha dikkatli olsana lan diye bir cümle döküldü.
minibüs şöförü bir hiddetle indi minibüsünden elinde levye ile gelip vurdu kafama
beynim levye yemişe döndü kendimi kaybettim gözlerim karardı elektrikler gitmişti bende.
o günden beri ne değişti derseniz hala kendimi kötü hissediyorum :(
işte o zamanlardan beri formatlı sözlükte rahatça yazamıyorum.
biliyorum kader bu ama yapacak bir şey yok... benim tanım yapacak cesaretim
..
