ilk maçı aldık zamkiler. grubun iddialı 3-4 takımından biriydi. bizim için büyük moral oldu. 2. maçımız kendi evimizde. rakip iddialı değil. yani bizim takımdan 1 gömlek altta diyebilirim. onlarda bizim gibi mütevazi bir takım.
tabi herkesin keyfi yerinde. şakalaşmalar, gülüşmeler falan. idmanda zevkli geçiyor. idmana katıldık bu arada. söz verdik nihayetinde. ancak benim moral bozuk. diğerleri gibi çok şakalaşmıyorum. soru soran oldu mu cevap veriyorum. onun dışında bir şey yaptığım yok. en çok da bizim
hocanın pazartesi niye gelmedin diye sormayışına sinirlendim. günden güne nefret ediyordum hocadan. soğudum
takımdan.
tir olup gidesim var. ama bir yandan da hırs yapıyorum kendi kendime. ya bu
tir olup gidecek ya da ben diyorum.
bizim kaptan bazı şeyleri sezmiş. zeki bir adamdı. takımda herkesle ilgilenirdi. yaşı 28-29 tu ama acayip saygı gösteriyorlardı. mahallede bile büyük insanlar adama saygı duyuyordu. ağır adamdı anlayacağınız. özel hayatında da böyleydi. idmandan sonra yanıma geldi. gel seninle biraz konuşalım falan dedi. hayırdır hoca ile aranızda bir sorun mu var falan dedi. yok abi dedim, ne sorun olacak ki?
pazartesi günkü idmana gelmediğin için sana bir şey söylemedi dedi. yok abi benimle konuştu, kızdı biraz dedim. yalan söylüyordum. kimse bilsin istemiyordum bu olayı. sonra takımda dedikodu çıkacak, huzursuzluk olacak diye korkuyordum.
