maç tarihi geldi. takım otobüsüyle stada gidiyoruz. bu sefer kardeşimi yanıma almadım ve saçma sapan sözler vermedim. sorumluluk almak insanı strese sokuyor. hem benim görevim gol atmak değil attırmak. yani esas görevim bu. gol atacağım diye götümü yırtmama gerek yok.
bencil bir oyun yapımda yok. gol attırmayı atmaktan daha çok seviyorum. takımda sevilmemin nedenlerinden biriside bu aslında. paylaşmayı seviyorum. ön plana çıkmak gibi bir gayretimiz yok.
zamkiler stada geldik. hoca ilk 11 i açıklıyor. isimlerin arasında ben yokum.
lemiyorum zaten. kasmaya gerek yok. yedek klübesi mekanım artık. yalnız şunun herkes farkında en ufak bir şeyde formayı alacağımı ve bırakmayacağımı takımda herkes biliyor. bizim 10 numara vedat abinin ensesindeyim. benim formda oluşum onuda etkiliyor. adam daha iyi oynuyor.
maç hakemin düdüğüyle başladı. yedek klübesin de en köşede oturuyorum. ayak ayak üstüne de attım, çekirdek çitler gibi maçı izliyorum. 15 dakika geçti. tek kale oynuyoruz zamkiler. takım havaya girmiş. maç rakibin orta sahasında geçiyor. çok geçmeden 1 tane yazdı bizimkiler. dakika 20 durum 1-0. rakip takım golü yiyince çözülmeye başladılar. dakika 34 durum 2-0 zamkiler. artık rakipte ne sistem, ne plan ne disiplin kaldı. ilk yarı bu sonuçla bitti.
