kutuplara yolculuğumun 4. senesine girdiğim günlerin soğuk gecelerinde içime sığınır fikirlerimi yakardım o zamanlar. kaldı ki lan biz ayıyız bizi yiyen yok ha biz niye beyaz oluruk ki uşağum diye geçiriverurdum. içimden laz şivesiyle konuşuyorum hayatımda genel olarak. çünkü insan kendini mutlu eden şeyleri yaptığı sürece özgürlüğüne ulaşır diyordu dayım. dayımı yaban tv'de vurdular. "kutuplarda tatlı bir av mevsimi" bölüm 12. ama ben dayımı değil spinozayı dinledim. boynundaki ipin uzunluğunu bildiğin kadar özgürsündür dedim kendime. arada bir sophie mutter ve andre rieu da dinlerim. shostakovitch'e hayran chopin'e ilgi duyarım. keman varsa hayat sesin kendisidir. peki o zaman penguenler neden siyahtı ? daha kolay yem olmak mı istiyorlardı yoksa seleksiyonun doğalına isyan edip smokini çeken aristokrat bir sınıfla karşı karşıya mıydım ? hava -42 derece, gece üstüme geliyor. artık yakmak için sadece bir parça hüzün kaldı kürkümün içinde. yaksam ateşin ışığıyla ümitlenirim hüzün dumanının altında. belki de duman altında kalınca siyahlaşır bedenim, ümide isyan ederim her gün yediğim penguenler gibi. kim bilir belki yanan fikirleri eritip dökerim ruhumdan aşağı. tek bir şey var sadece, artık o
yı ben sürüyorum.
www.youtube.com/...
saygılarımla,
barlas
