146
senin yüzünden bütün özgüvenimi kaybettim. senelerce ezik hissedip ezik yaşamıştım, ta ki bütün zincirlerimi kırıp her alanda atılıma geçip, resmen bildiğin örnek vatandaş olana kadar. bu günlere kadar yolumu ufak ufak çizdim, yıllar boyu uğraştım didindim, ve sonunda güçlü, yakışıklı, karakter sahibi bir birey oldum. derken sen geldin. ne yazsam altına "ok." diyor, beni küçük görüyor, sanki öyle sıradan bir noktaymışım, noktaların noktası, anoktainoktagnokta değilmişim gibi, beni hor görüyor, yok sayıyordun. sivilceli ergenlik dönemlerimde, msn'in parlayan bir yıldız olduğu dönemlerde yazdığım kızlardan aldığım soğuk, katı, alaycı cevaplara döndürüyordun beni. ilk önce önemsemedim. geçer dedim. altı üstü bir ok dedim. ama sonra sürekli, sürekli devam ettin, sen okladıkça ben farkında olmadan çöktüm, sonunda bir de baktım ki korktuğum şeye dönüşmüşüm. artık iş işten geçmiş gitmiş. yavaş yavaş hayatımdaki tüm otoritemi kaybetmeye başladım. daha yeni işimi kaybettim. geçen stüdyoda şarkı söyleyemedim, sesim yoruldu. yıllardır ilk defa sesim kısılıyor! ilk defa stüdyoya dinlemeye giren kızlar yarıda çıkıp kahve içmeye gidiyor! böyle giderse sokakta yaşamaya başlamaktan korkuyorum. anarşist bile olabilirim. bir çıkış yok mu? kurtuluş yok mu? biri bana yardım etsin!
şaka lan şaka. çakı gibiyim şerefsizim.