çok kısa bir özet geçeceğim şimdi kaldığım yerden
değişen hislerim, karışan kafam, geçirdiğim kaza, ailem. başımda o kadar çok sorun varken ona odaklanamamam beni ondan uzaklaştıran en büyük etken olmuştu. eskisi gibi ilgili değildim. otunu
unu püsürünü merak etmiyordum. belki de yeni birini seviyordum, henüz o sıralar konuşmaya başladığım birini. ama öyle aman aman bir sevmek değil. hastaneden çıkınca yapacak pek fazla bir şeyim yoktu zira sakat bir ayağın getirisi olarak hareket kısıtlılığım vardı. kaç ay yattım tahayyül edemiyorum. sadece çok sıkıntılıydı onu biliyorum. bir dönem benim için sadece filmler, diziler ve sözlük olmuştu. ayrıyeten birkaç insan. ama insanlarla da görüşmek istemiyordum sanki tamamen eskiden uzaklaşıp "yeni bir hayata başlama" niyetindeydim. çok nadir konuşuyorduk onunla da. dertlerini dinliyordum yine her zamanki gibi, bundan şikayetçi de değildim... neyse.
sonrasında da böyle devam etti işte, arada görüşüyor muhabbet ediyoruz. çok sık görüşmüyor olmamızın en büyük bahanesi ise "it gibi" çalışıyor olmamız. eski bir arkadaş olması beni zerre rahatsız etmiyor artık, içimde ona karşı hiçbir his barındırmıyorum.
