yine gidiyorum
şehrine. :( hem de tam istanbul zirvesinin olacağı gün. hayır hata bende değil. benim gideceğim tarih 1 aydır belli. hata zirveyi yarına alanlarda!!!1!1! yarın onlar zirve için heyecanlanırken ben evimden, çilekeş anamdan, yiğit babamdan, çift kişilik yatağımdan, minik odamdan, mis kokulu evimden ayrılıyor olacağım boğazım düğümlü düğümlü. ağlamamak için zor tutacağım kendimi. 50 gün uzak kalacağım evimden, sevdiklerimden, yemeklerden... sonra onlar zirveye başlayıp hahara kikiri gülüşürlerken ben artvin'e varacağım, yurda gireceğim, odadakiler beni karşısında görünce suratlarını asacak. ben eşyalarımı dolaba tıkıştırırken "nasıl geçecek bu 50 gün?" diyeceğim içimden. hafif hafif terliyor olacağım. sonra yemeğe ineceğim ama yiyemeyeceğim. canım hiçbir şey yemek istemeyecek. üstümü soymak gelmeyecek içimden. atlayıp geri dönmek isteyeceğim. sonra sıkıla sıkıla banyoya gidip günde onlarca kişinin pisliklerini akıttığı, işediği, boşaldığı o kabinlerde elin doğmamış çocuklarıyla duş alıp odaya gideceğim. haşortmanlarımı giyip ranzanın ikinci katına çıkacağım. evdeki iki kişilik mis kokulu yatağımı yad edeceğim. iki haftadır döne döne uyuduğum anların hasretini çekeceğim. şimdi ise ani bir dönmede 2 metre aşağı düşeceğimi fark edip dikkatli olmam gerektiğini hatırlayacağım. bunaldım sözlük. yardım et bana... hep böyle oluyor gitmeden önceki gece ve oraya gittikten sonraki 1 hafta. bir türlü atlatamadım şu olayı. üstesinden gelemiyorum. bu duruma neden olan burayı çok özlüyor olmam mı, orayı sevmiyor olmam mı, onu bile bilmiyorum.
