Mınubuse bındım boyle leş gibi. dopdolu. Teyzenın bırı benden destek almış o derece. Tıngır mıngır gıdıyoruz. Adamın bırı para uzattı. aynen soyle gerceklestı mevzu. Y: parayı uzatan yolcu. d.y: Mevzuya dahıl olan diğer yolcu. Y bana parayı verdi. Bir tane mimar sinan dedi. Yani öyle demiş. anlamadım, neresi diye sordum. Yine anlamadım.sonra anlamadıgım için kurnazlık yapıp şöföre parayı uzatırken bısey demedım. Ama o korktugum soru lap dedı geldı suratıma carptı. Bu paradan neresini alıyoruz birader dedi şöför arkadaş. Heycanlandım falan. İmar iskan dedim. imar iskan ne
ya. Tekrar sordu, battı balık yan gider, tekrar imar iskan dedim. Sonra d.y atıldı birden mimar sinan mimar sinan diye. Allahım nasıl artist. Nasıl artist. birden kötü hissettim. böyle bir mınubus yarılsada tekerlerıne yapıssam, oyle bır utandım. Sonra kendı kendıme gulmeye basladım falan. Baktım kımse
lemıyor. Atlara geleydimde o parayı uzatmayaydım piskolojısı sardı sonra beni. Bu kadar. Bitti. Sonrada indim zaten. Kafam hep yerdeydı ama o andan sonra. Nasıl cok guldun mu ? Gıderı var mı? Hanı bır ortamda anlatsam falan. Cok kararsızım ya, üff hayat cok zor. Ustume ustume gelıyorlar hep. Haksız mıyım ama balım?
