1
buralarda biriksinler. bugün eve dönerken kampüs çıkışına bağdaş kurmuş bir adam gördüm. kara kuru zayıf, yaşlı ve babama benziyordu baya. gülümsüyordu filan. "ne ayak?" diye merak ettim, yaklaştıkça "allah rızası için yavrum" diye yalvardığını duydum gelip geçene. ama çok fena yalvarıyor. bir de babama benziyor arkadaş yok böyle bir şey. dişlerinin bir kısmı yok belli. neyse. "lan" dedim "ya babam bu adam olsaydı?". acaba çocuğu bu halde görüyor mudur babasını? düşünsene baban oturmuş sürekli yalvarıyor. gelen geçen bizim gibi aydın görünümlü temiz çocuklar da hiç bakmadan, kafaya takmadan geçip gidiyor muhabbete aynen devam ederek. kız çocukları babalarını bir koruyucu, oğlan çocukları bir rol model olarak almazlar mı? bu adamın çocuğu nasıl bir hayat yaşayacak, nasıl bir kişilik oluşturacak? insan böyle şeylere çocukluktan alışabilir, normal görebilir diye düşünürüm hep. böyle bir şeyi nasıl normal görebiliyor çocuk? hiç mi garipsemiyor acaba durumu? baban la baban. yara bandı satıyordu bu arada amca. cebimde de bir lira vardı, dedim çıkarıp alayım. ne yapacam bir lirayı? sonra dedim "ulan ne değişecek? yarın yine dilenmeyecek mi bu adam? kendini rahatlatmış olmayacak mısın? cebinden bir lira verdin diye senin paşalar gibi yaşamın ile bu amcanın yaşamı arasındaki çelişki ortadan kalkacak mı? aranızda geçecek o samimi ilişki sahte olmayacak mı?". falan filan. dedim bunu hikayeye çevireyim. sonra dedim kendi kafamla bu adamların bakış açısından yazı yazmaya çalışmak saygısızlık olur.