4
çiğ
vakit bahar, mevsim gecedir.
dört duvar arasında yine,
kadehine sensizliği dolduran,
yalnızlığını meze yapan adam;
ne içse hüzündür artık.
terkedilmişliğin sızısını iliklerinde hisseden adamın
yegane tesellisi ay ışığı da
bulutların ardında istirahattedir
mevsimin bu vakti
halbuki o,
kadehinden seni yudumlamak istemiştir
hiç değilse bir kereliğine;
bunun son yudumu olacağını bile bile.
o vakit dayanamaz
tanrı dahi onun bu haline
ve gizli gizli, gözyaşlarını salar
gün ağarırken, yeryüzüne
ve sen her yeni gün
bu gözyaşlarını senin için biriktiren
yapraklar görürsün...
23.03.2006