O olaydan yıllar sonra sadece sürekli alakalı alakasız rüyalarıma girmesi dışında bir daha hiç görmedim aybükeyi. Hayatıma o esnada pek çok kız girdi. Hatta o kaçamaktan sonra okulda hırkamı unutmuştum. Bir kız görmüş peşimden de koşmuş fakat yetişememişti. Ertesi gün okul çıkışıma gelmiş ve hırkamı bana kadar getirmişti. Sonra onunla bir ilişkim olmuştu hatta. Demek tanrı bir kapıyı kapatında diğerini açmış. Aradan geçen yıllar sonucu kısa bir süre önce facebook hesabına bakmak aklıma geldi. Yanında bir çocuk mutlu ve mesut bir fotoğraf. Hani insanın içinden bir parça kopup gider ve tutamazsınız. Erenler. Sevmiş olanlarınız varsa aranızda bilirler her sevda bir yaradır. Artık hikayede bu kızı kapatıyorum. Çünkü bu kadardı hikayesi. Bu biraz ısındırmaydı diyebiliriz. Hem içimi döktüm hem de biraz kendimi yaşadıklarımı kelimelere döktürmeye alıştırdım. Dinleyen olmuş olmamış herkese teşekkür ederim. Dinleyen olursa bir dahakine asıl mevzuya geçeceğim. Gerçekten sahip olduğunuz birini kaybetmeyi, bir
in bile sevgiye ihtiyacı olduğunu okuyabilirsiniz. Eyvallah.
