43
bundan sonra ki bütün yıllarımda ruhumun bedenimden ayrıldığını hissedip o duyguya alışacağımı söyleseler buna asla inanmazdım. bu duyguya alışmak mı saçmalamayın böyle bir çılgınlığa alışılabilir mi derdim. bir gece bir arkadaşım ile içiyoruz kendi evimdeyim yanımda bayan bir arkadaş var.15 14 yaşlarındayım. içtiğimiz bayanla frekanslarımız çok iyi uyuşuyor arada bir müzik açıp gözlerimizi kapatıp karşılıklı bağdaş kurup oturarak aynı yerlerde gezintiye çıkmaya çalışıyoruz.kimi zaman aynı piyanoyu dinleyip aynı evde ,aynı bahçedeki çimenlerin üstüne basıyoruz sonra deneyimlerimizi sıra ile birbirimize anlatıp aynı şeyleri hissettiğimize inanamıyoruz. ruh hali olarak mutlu olduğumuz bir gecede bir iki bira içelim dedik kafamız güzel olmadı. benim durduk yere tuhaf isteklerim ve çıkışlarım olabiliyor bazen. hadi dedim ölümün resmini çekelim ? bu fikrin nereden çıktığını hala bilmem. _ne yani nasıl olacak ölümün resmi saçmalama _ölümmüşsün gibi bir ölüymüşsun gibi yada ölmeyi istemeyi düşün sadece dedim ciddi bir biçimde , halbuki içten içten çok ciddi olduğum söylenemezdi. iki resim çektik elimizde dijital bir makine vardı. önce benim resmimi sonra onun resmini . onun resmini çektikten sonra hadi hemen bakalım dedim. resmi bilgisayara attık. onun resminde her şey yolunda idi. sıra benim resmime geldi gözlerimin gerine mavi ve siyah bir ışık karışımı vardı resimde neredeyse elmacık kemiklerime kadar iniyordu bu renk ama kaş hızamı geçmiyordu. o arada bir şaka programı ile resmi değiştirdiğimi iddia etti yanımda ki arkadaşım. bunu bu kadar hızlı yapacak bir program var mı ? yanımdan hiç ayrılmadın nasıl oluyor bu dedim. dumur olmuş bir vaziyette korku içinde odada ki kanepeyi açarak yan yana uyuduk. sabah ikimizinde okula gitmesi gerekiyordu yola çıktık sanki dün gecenin laneti güne bulaşmıştı dışarıda kapkaranlık bir sabah vardı. yaprak kımıldamıyordu.hiç rüzgar yoktu. sanki bütün insanlar ölmüş şehri zombiler basmıştı yada sokağa çıkma yasağı vardı bizim haberimiz yoktu. gökyüzüne baktım başımı kaldırıp, o anda anladım bir şeylerin yolunda olmadığını kalbimin en ince yerinde bilinmezlikten kaynaklanan bir korku oluştu. bundan sonra ki yıllarda bir şeylerin oluşun nedenini anlamak onun içinde var olabilmek için ne kadar zorlanacağımı ne kadar yıpranacağımı ve nasıl direneceğimi haber veriyordu o günkü gökyüzü aklımı korumak için. lisedeydim oldukça sakin bir bireydim. biraz donuk biraz soğuk bir kişiydim gerekmedikçe pek konuşmaz konuşunca ciddi tavır alırdım aslında çocukluğumdan beri sevgi dolu olmamla tezat bir biçimde soğuk kanlı idim. tanıyana kadar çoğu kişi benimle sohbet etmekten çekinirdi böyle olmasını istemezdim ama böyleydi en çok duyduğum kelimeler bir tuhaf bir şey var o kızda bir acayip oldu. halbuki liseye başlarken yeni bir çevre yeni arkadaşlar ilkokuldan beri üstüme yapışan bu acayip insan klişesinden kurtulmak isterdim ama olmadı. aynada gözlerime bakıyor ve onların gözlerimde gördüğü o acayipliği bir türlü göremiyordum ama gözlerime baktığımda içim ürperiyor bir şey nedenini bilmediğim bir şey beni kaygılandırıyordu sanki içinde beni dahi korkutan bir güç varmış gbi asla önüne geçemeyeceğim bir deli bir canavar bir kahin var gibi hissediyordum.. asla kopya çekmedim. hiç hırsızlık yapmadım. okulun tuvaletlerine sıkışıp sigara içmedim. hocalara saygısızlık yapmadım. derslerle ilgili oldum genel olarak. okulun üst katında yada parklarda ki çardaklarda libidomu konuşturmadım nedense bunların hiç biri o an bana çok manalı gelmedi. sigara içeceksem evde içiyor. aşırı davranışlardan kaçınmışımdır dışarıda hep. belki de normal olmak için bünye mi zorluyordum bunu bilmemekteyim .. bu mutsuzluğumdan olayları çözememem gördüklerime anlam verememem den dolayı bir dönem kendimi alışverişe vuruyorum saç boyat . alışveriş mağzalarını gez hani şu dünyayı saç ve makyaj ve erkek olarak algılayan kızlardan olmaya çalışıyorum. dışardan oluyor olmasına ama içim kan ağlıyor.
#477638 müge | 10/05/2015 14:30