105
bana ne olduğunu merak ediyordum. hiçbir fikrim yoktu ve anlatacak kimsem de renkler görüyorum desem şimdi bana nasıl bakacaklardı? sadece korkaktım. o gün okula çıkmadım oda da oturdum ve kendime odaklandım içsel olarak olan biteni anlamaya çalıştım etrafımı renkler sardı altın sarısı ve turuncu beyaz renkler bütün oda onca aydınlıktı ki karanlık bir zindandan uzun süre sonra gün ışığına çıkmak gibi. sonra bir ağlamak geldi yatağıma uzandım yorganımı başıma çektim ve sanki bir ucube gibi orada kendi nefesimi dinledim. tüm bunlardan yorulmuştum gördüklerim yaşadıklarım hiç bir manası yoktu bütün bunların. hani bir ortamda herkes çocukluk yada gençlik yıllarında ki komik hikayeleri anlatır ya ben hep susar ve derin bir keder hissederdim böyle sohbetler de. nasıl bilebilirdim hayatımın gerçekten gerçek olduğunu. günlerce içimi yedi bu duygular okulda insanların çevresinde renkler görüyordum. size duvarların arkasında ki su borularının nereden geçtiğini söyleyebilirdim. canlı olan her şeyin rengini görüyordum. derslerde hangi arkadaşımın ne renk olduğunu inceliyordum ve aldığım 9 dersin 7 sinden kaldım insanların renkleri bazen birden değişiyor ve bu beni korkutuyordu.
#485752 müge | 04/06/2015 01:05