entarileri (689)

anlatmaya çalışıyoruz olmuyor. yazık. kokuşmuş zihinler...

kör cahil insandır. metrobüs dediğimiz cihaz, oldukça ilkel bir ulaşım aracı olmasının yanı sıra, kendi iyiliğiniz için alıp okuyacağınız bir kitaptan diğer insanların da yararlanmasını sağlayan güzide bir ortama sahiptir. örneğin ben, entellektüel birikimimi artırmak ve haysiyetli, kendi varoluşunu gerçekleştirebilmiş aydın yalnızlığından muzdarip bir insan olarak, metrobüs yolculuklarımda, ne kadar kalabalık olursa olsun kitap okurum. metrobüste okuyup bitirdiğim kitapların sayısı 20'yi falan aşmıştır. bilenleriniz varsa, sartre'ın varlık ve hiçlik'ini (ki bu kitabı bilecek entellektüel birikime sahip kimsenin bu yazıyı okuyacağını sanmıyorum...) metrobüste bitirmiştim. dün akşam yine işten eve dönüyorum. metrobüs'e bineceğim ortalık kar, kış, kıyamet... millet birbirini öldürüyor metrobüse binebilmek için. ya ben ne yaptım? yaslandım duvara, açtım "direnmenin estetiği" kitabını başladım okumaya. bir ara gözümü yukarı kaldırdım, bir de baktım kameralar aşağıdaki izdihamı çekiyor. hemen kitabı yukarı doğru kaldırdım ki kamera görsün. görsün de dikkat eden birilerinin direnmenin estetiği de ne ola ki diyerek kitapçılara koşsun... yoksa kendimi göstermek için değil yani... yanımdan yöremden birbirlerini itekleyerek geçen insanları görmedim bile. kitaba odaklandım sonra. emin değilim ama yaklaşık 10 metrobüs falan geçti. o hayattan beklentisi olmayan cahil çöp yığını, metrobüse binerek uzaklaştılar ve ortalık sakinleşti. kitabı kapattım ve ilk gelen cihaza atladım. zincirlikuyu'dan mecidiyeköy'e ulaşmamız tam 30 dakika sürdü. 30 dakikada kendi yöntemim olan "gözgez" yöntemi ile tam 140 sayfa okudum. eee... kimi cahiller kitap okumayı elzem sayarken benim gibi entellektüel insanlar ise kitap okumak için türlü yöntemler geliştirirler. ama dikkat ediyorum da, gerçekten bilgili, kitap okuyan insan sayısı çok çok az. 1000'lerce insan gidiyor şu metrobüslerde, elinde kitap olan 1 ya da 2 kişi anca görebiliyorum. sonra kendi kendime, o 1 iki kişiyi geç, geri kalanlar ölsün gitsin. neden yaşar ki insan bilgi için yaşamıyorsa? hiç anlayamıyorum. metrobüste kitap okumayan cahil cühelayla hiç işim olmaz diyerek sözlerime noktayı koyuyorum.

sözlükte benim dışımdaki tek entellektüel yazardır. cahillerin arasında birbirimizi bulduğumuz için çok mutluyuz.

entel.avi

ego ve süperegolarını idlerine parçalatmış, hayvani içgüdülerle türkçeyi katledenlerin mekanı. kendini var etme çabası içinde çırpınan ancak hiçbir ışık göremediği için saplandığı varoluşsal çukurunu etrafa saçarak, "anarşi" kelimesinin dahi i,çini boşaltan aylak mekanı. seviye yerlerde. cehalet diz boyu. yazık.

üzülerek söylüyorum ki, o kişi sen değilsin. keşke sen olsan, ben de bu aydın yalnızlığımdan kurtulsam. ama nerde...

nerede bu nick altı diye ararken, bir de baktım yok imiş. artık var imiş. var ola.

gözümden kaçmıyor değil. üzülüyorum.

o gün doğacak çocuklar için isim önerisi: kıyamettin

Antik Yunan'da olduğu gibi bir taraf aydın kesimi temsil eder, diğer taraf halkı. halk sağ frame'i coşturur, sol frame ise düşünür. düşündüğü için sol frame coşmaz. coşan fikirlerdir. ne demiş paul lafargue: tembellik, ancak düşünen insanların hakkıdır.

aydın kimliğimle sizleri de aydınlatmak isterim. Sol frame ne yazık ki, sözlüğün entellektüel seviyesi daha yüksek yazarlar tarafından hareketli tutulmaya çalışılırken, sağ frame'in oldukça düşük bir seviyede ama gözle görülür bir revaç ile seyretmesi beni hüzünlendirmektedir. Zamanla, sol ve sağ frame'ciler, sözlüğün isminin hakkını verecek ve kutuplaşacaktır. bu bağlamda oluşacak 1 Mayıs etkinliğinde sol frame'i coşturan yazarlar, sağ taraf yazarlarının etkilediği moderasyon tarafından uçurulacak ve bu durum bir katilama sebep olacaktır. Buradan duyuruyorum. tarih tekerrürden ibarettir. başka 1 mayıs taksim katliamları yaşanmasın. 1 mayıs'da taksim'de olanları bilmeyenler ise cahilliğine yansın. neyse.

okumamış, hayatında bir kere bile olsun tiyatroya gitmemiş, gittiyse bile izlediğinden bir şey anlamamış, foucoult'un kim olduğunu bile bilmeyen insanımsı yaratıktır. geçen gün bir sinema dergisi için yaptığımız toplantıya katılan arkadaşlarımızdan birinin kuzenini yakaladım biz konuşurken. arkadaşımıza "spontane" ne demek diye sordu. gerçekten midemin bulandığını hissettim. bir histeri nöbetine girmek üzereyken kendimi zor tuttum. spontane kelimesinin ne anlama geldiğini bilmeyen bu cahil şahsiyetle aynı ortamda bulunduğum için kendimden utandım. böyle durumlarda hep freudyen analizler yaparım. hissettiği aşağılık duygusunu anlamaya çalışarak, karşımdaki yaratığın az gelişmiş zihninde neler olup bittiğini çözmeye çalışırım. derginin başyazarlarından biri olan arkadaşımız da, kuzeninin bu cahilliğinden duyduğu utancı bizden saklayamadı tabii... toplumun bu denli yozlaşmış, bilimden, sanattan ve aydınlık yarınlardan uzaklaştığını gördükçe, sartre'ın tabiriyle dile getirmek gerekirse varolamayan insanları gördükçe, kahve bardakları ve klozetler gözüme daha değerli geliyor. Şimdi siz diyeceksiniz ki, ne diyor bu mal. cahil olduğunuz için anlamamış olma ihtimaliniz yüksek. nitekim, spontane kelimesinin ne anlama geldiğini bilen aydın fikirli insanlar bu söylediklerimi üstlerine alınmayacak, hatta benimle özdeş duygulara sahip olacaklardır. duygudaşlarıma selamlarımı iletir, cahilliğin son bulduğu güzel yarınlara ulaşmak için içimde barındırdığım umudu buradan hepinize gönderirim.

ancak okuma yazma bilenlerin kullanabileceği bir şeyi ancak okuma yazma bilen kimselerin okuyacağı şekilde anlatan metinsel yapı.

Kölelik elbetteki banal bir söylem. Sen benim fuck buddy'imsin. Entel bir it.