kutuplara yolculuğumun 4. senesine girdiğim günlerin soğuk gecelerinde içime sığınır fikirlerimi yakardım o zamanlar. kaldı ki lan biz ayıyız bizi yiyen yok ha biz niye beyaz oluruk ki uşağum diye geçiriverurdum. içimden laz şivesiyle konuşuyorum hayatımda genel olarak. çünkü insan kendini mutlu eden şeyleri yaptığı sürece özgürlüğüne ulaşır diyordu dayım. dayımı yaban tv'de vurdular. "kutuplarda tatlı bir av mevsimi" bölüm 12. ama ben dayımı değil spinozayı dinledim. boynundaki ipin uzunluğunu bildiğin kadar özgürsündür dedim kendime. arada bir sophie mutter ve andre rieu da dinlerim. shostakovitch'e hayran chopin'e ilgi duyarım. keman varsa hayat sesin kendisidir. peki o zaman penguenler neden siyahtı ? daha kolay yem olmak mı istiyorlardı yoksa seleksiyonun doğalına isyan edip smokini çeken aristokrat bir sınıfla karşı karşıya mıydım ? hava -42 derece, gece üstüme geliyor. artık yakmak için sadece bir parça hüzün kaldı kürkümün içinde. yaksam ateşin ışığıyla ümitlenirim hüzün dumanının altında. belki de duman altında kalınca siyahlaşır bedenim, ümide isyan ederim her gün yediğim penguenler gibi. kim bilir belki yanan fikirleri eritip dökerim ruhumdan aşağı. tek bir şey var sadece, artık o
yı ben sürüyorum.
www.youtube.com/...
saygılarımla,
barlas
5 yaşımdan beri varlık içinde yokluk çekiyorum arkadaşlar. bi yandan passata binerken bi yandan da iki ekmeğin yanına nefsimi tutamayıp aldığım kinder süpriz yüzünden dünyanın fırçasını yiyordum. kapıcının oğlunda bile aqua toy varken ben bebeklikten kalma küçük topu delip kendime aqua toy yapmıştım. her günüm mavi ekran her günüm ufkunu göremediğim uçsuz bucaksız mantıksız diyarlara açıldığım bir serüvendi benim için. etrafımdaki insanların tutarsızlıklarını anlayamadığımdan o kadar paranoyak oldum ki anlaşabildiğim tek şey çamaşır makinesiydi ortaokula kadar. düğmesine basarsın, çalışır. gerçi ibne ve hayli götveren bilim adamları onun da programlanabilirini çıkardıklarında artık sadece kapı ziliyle ilişki yaşıyordum. hatta elektro mıknatıs prensibine dayanan kendi zilimi bile yapmıştım. hiç çalışmadı. niye yaptım onu da bilmiyorum. artık büyüyünce bir kız arkadaş yaptım. o da hiç sevişmedi. aynı zil gibi. niye sevdim onu da bilmiyorum. insanlarla ve aşkla aramın olmadığını anladığımda ayı gibi olmuştum. kocamandım. kutuplara serüvenim işte böyle başlıyor. her gece ay ışığında siyaha kapatırken gözümü, kayan yıldızlarda geçmişten siluetler var. dediğim gibi, petibör arası şokella ve bir kaç portakal dilimi. ha bir de yılbaşında aldığım 6'lı oyuncak
.
gerçekten fark eden olmaz. ben boş zamanlarımda fırsat buldukça o son kayan yazılarda adı geçen adamlara üzülüyorum bazen. hepsinin adını bir kağıda yazıp sağlam kalın dostlarım her zaman hatırlanacaksınız diye dua ettiğimi bilirim. ama o insanların hiç bir suçu yok. yönetmenin ibneliği. sarah weatherburn'ü kaçınız tanıyor mesela ? lord of the ringste bütün sakalları kaşları bıyıkları bu kadın yaptı mesela. bir web adresi bile var.
www.sarahweatherburn.com... . londra'da yaşıyor bu kadın. ben bu kadın için de dua ettim allah rızkını tam versin diye. kıl tüyle uğraşıyor ekmeğini kazanmak için. onurlu bir kadın. duruşu var. web sitesini de kendisi yapmıştır. hayatımda tanıdığım web sitesini kendisi yapan ikinci kadın bu. birincisi akrep nalan.
www.akrepnalan.com... . burdan bakabilirsiniz. çok tatlı bir tasarım. arkada çiçekler var bunlar erotizmini simgeliyor. güvercin ise barışçı olmasını belirtiyor. ince düşünülerek hazırlanmış derin bir tasarımı var. site 16 yıldır kapanmadı. altyapısı çok sağlam. ağustos ayı ilerledikçe hava soğumaya başlıyor. soğuyan havanın basıncı düşer. düşen basınç içimi acıtır. yaş olur akarım gözlerinden. bir penguen haykırır adını kutupların ıssızlığında. gider yerim ben o pengueni. ayıyım nihayetinde.
kıyamet koparsa kendimi meleklere bu şekilde servis edicem. görsel sunum önemli. en azından bi kaç sevap alırım. yani eğitim öğrenim hayatımda sırf proje kapağı güzel diye yüksek alan bir çok insan tanıdım. şimdi hepsi önemli yerlerdeler. ben kapak yerine a4'e isim yazar verirdim. cezasını çekiyorum hepsinin. bütün günahlarımın cezasını çekiyorum şu an. kutupta bir yerlerde yalnız bir ayıyım artık. önümde yıldızlar, ardımda geçmişim. seçmişim bu yolu bi kere ben kendimden geçmişim. arabesk rap yaralı polar "05
değişik bir kadın. kayu'ya gösterdiği sevgiyi 20 yıl önce bana gösterse şu an massachusette bilim adamıydım. şefkat eksikliğinden ayı oldum. günler geceler boyu kahvaltıda çay bardağı yediğimi bilirim. tadı güzel gerçekten. ama her güzel şeyi yiceksin diye bir şart yok. aynalarla muhteşem bir düzenek projem vardı çocukken. 47 tane düzgün yerleştirilmiş ayna ile bütün odaları izleyebilecektim odamdan. koridordaki yaratığı yakalayabileceğime inanırdım. ışıklar sönünce hayat beyninden ibaret oluyor. ben ki susam sokağında çöpün içinde yaşayan kırpığı görünce hafiften tırsarken sağolsun dayımın oğlu 6 yaşımda exorcist izlettiği için ışıklar kapanınca ince bağırsağım donumla dans ederdi. sanki banyo koridorunda değil mephistonun zindanlarında yürüyordum
. gerçekten zor günler yaşadım. bisküvi arasında şokella, kola ve bir kaç portakal dışında bir şey hatırlamıyorum. her zaman dediğim gibi, artık hayallerim marşmelovdan.
allahtan bizim burası 6 ay gündüz de pek ramazan muhabbeti dönmüyor. şu ana kadar burada oruç tutan tek adam sadettin teksoy. o da unutuldu gitti. aslında dayım yedi adamı. yani hatırlasalar da bulamazlar artık sadettini
ben hep kurbağaya benzetiyorum mehmet barlası. sanki nilüfer yaprağından alıp stüdyoya koymuşlar gibi. göllerde zıp zıp zıplamak isteyen iri ve cevval bir kurbağa gibi
can dündarı milliyetten şutlamışlar onu düşünüyorum ben bu aralar
3-5 yıldır dedemlere bundan götürüyoruz. adam içgüdüsel olarak yüklüğe battaniyenin yorganın altına saklıyor bunları. radyoaktif element verdik sanki amına koyim. 2 kutu götürüp içinden 3 tane yiyemediğim günleri biliyorum. açıkçası bu işler dedemin ibneliği mi şölen çikolatanın güzelliği mi sizlere sorayım dedim. kolonya felan her şey servis güzel arkadaşlar. fakat iş çikolataya gelince adam çirkinleşiyor. üstü çiçekli siyah dadsız duzsuz çikolatalardan dayıyor önüme. bi yardım edin lan
arap şükrü reloaded
açıkçası hiç cevap vermedim. uzun bir süredir geceleri yıldızsız gökyüzüne bakıyorum. dışım beyaz olsa da içimin siyahına benziyor yukarısı. pişmanlıklarım üzüntülerden ibaret. uyudukça geçiyor onlar. kış uykusu uzun oluyor bizim buralarda. anca tedavi ediyor benim kesiklerimi. çöllerdeki bedevi bile yazmaz oldu artık. bir selam bile alamıyorum kimseden. iç dünyama döneyim diyorum yörüngeden çıkmış hayallerim bulamıyorum içeriyi. kutup ışıkları rengarenk oluyor buralarda. ayılığın sonu da yalnızlık haliyle. kutupların ışığında bir yalnızlığım bir de ben ve koka kola. neden mi koka kola. geçmişten aynı kalan tek şey. erisin buzullar amına koyim içeceğim bu akşam.
ama ayılar iyidir
penguen yemektir
hayatımda gördüğüm en saçma 2. olay. birinci olay da serbest resim derslerinde kağıdı dörde bölüp mevsimleri çizen arkadaşlardı. şimdi hepsi ocd hastası. beyaz pastel boyayla kağıdı boyayan arkadaşım 4 yıldır içerde yatıyor. sonra türklerden niye avrupadaki gibi sürüyle ressam çıkmıyor diyolar. halı batacak diye sulu boya yaptırmadılar bana 15 sene. aynı çay bardağıyla 2 hafta sulu boya yapmaya başladığımda apollo aya inmişti. gerisini anlatmayacağım bile. belki bir kola içerim şimdi.
yaklaşık 3 senedir bu analiz üzerinde çalışıyorum. harun kolçak, hakan peker, tayfun, nilüfer, aşkın nur yengi, hepsinin sonu burada. dönmelisin adlı şarkıdan sonra çelik ve ercanın tarzında bir değişim var. izel bu şarkıyı erkek arkadaşına yazıyor. çelik "biz sadece birbirimizindik izel" diyor ve ercan "sen misin bunu diyen çelik" diyor. sonra ercan ve çelik kavga ediyorlar. ama ölesiye bir kavga. çelik saçlarını uzatıyor ve kavgayı kazanıyor. ercan türk pop sahnesinden siliniyor. izel ise strese dayanamayıp yüzü bozuluyor. çukurlar oluyor yüzünde. günlerce gecelerce ağlıyor. çelik de dalga geçer gibi "hercai" diyor. bu hercai kaşar gibi bişey. adeta dalga geçiyor izelle. izel daha çok sinirleniyor ve plak şirketini basıyor. basıyor ama içerde hiçbir şey yok. sene olmuş 98. plak mı kalır arkadaşlar. çelik bunun üstüne nispet yapar gibi "dongi dongi" parçasını çıkarıyor. izel cialix mi dersin apranax mı dersin kullanmadığı ilaç yok. grup olarak çıkardıkları 2. albümün bütün parası bu ilaçlara gidiyor. şimdi küçük bir evde sadece susam yiyerek yaşadığını biliyorum. ercan ise olaylar sonrası yaşamını sürdürdüğü dağ evinde bir ayı tarafından saldırıya uğrayıp yeniliyor. çelik bodrum sahillerinde. işte türkçe popun bitişi böyledir arkadaşlar.
6 ay önce klavyeme ekmek kaçmıştı. şimdi k ve h harflerinin altından buğday filizleri çıkıyor. bu filizleri büyütüp ekmek yapar satarım. istiyosan paranın bir kısmını da sana verebilirim. istemiyorsan ekmeklerin arasına zeytin koyarım. ve bir kere zeytini koydum mu gülüm, o ekmek benimdir artık.
yaklaşık 19 aydır düzenli gerçekleştirdiğim aktivite. akşam 9'da giriyorum içeriye. sessiz bir ortam. ilk başlarda yabancı hissediyordum kendimi şimdi alıştılar bana. hepsi beni çok seviyor. bazen bir şeyler yerken beni de çağırıyorlar bahçe avlusunda beraber dolaşıyoruz. gerçekten mutluyum sanırım. sıkıldığım zamanlarda yanıma gelip destek oluyor kol kanat geriyorlar. hepsinin içinde ayrı bir dünya hepsinin dünyasında ayrı bir ben varım. kendimi bu kadar ayırınca anılarıma uzaklaşıyorum sanki onları ben yaşamamışım gibi. sonra sabah oluyor gün 5:30. uyanıyoruz beraber. ben evime gidiyorum. bilmem anlatabildim mi
buzulları eritiyor benim dayım,
3 aylık kış uykusundan uyanıp açılmamış bir gonca gül gibi,
geceleyin ateşler içinde uyanıp,
işte benim dayım.
ben dayımı bazen seviyorum,
çoğu zamanlar değişik,
yaban tv'de görmedim hiç,
dayımı.
dayım bana bazen hediyeler alır,
hep bakardık yıldızlara,
kafamı çevirir yatarım,
dayıma.
barlas der ki ayılar iyidir,
bal yeriz balık yeriz,
biz olmasaydık dünyada,
dayımın.
yalnız yavaş yürüyeceksin ağırlığın olacak. kafanı hiç oynatmayacaksın örneğin. veya bir kuşun kanadında göreceksin özgürlüğün mümkün oluşunu. aidiyet hissetmeyeceksin hiç bir insana. kaybetmeyeceksin duygularını. sarmısaklı yoğurt dökeceksin yaprak sarmasının üstüne. mantıyı sumaksız yersen ne anlamı kalır ki uğruna mücadele ettiğin şerefinin. gölgeler peşinden gelirken kime sarılacaksın sürüklenmek için boş inançlarının asfaltında. asfaltta bıraktığın tek şeyin kan olduğunu görünce artık çok geç olacak hafız ben diyim. ben uyarim. sonra bilmedim duymadım olmasın. barlas dediydi dersiniz.
karınlarındaki siyah çizgi olmasa daha iyi saklanırlar bunlar bence evrim esnasında bug olmuş
beyler düğünü ocak 15te ağrı dağında yapıyorum. araştırdım mevsim normallerinin en altına o tarihte düşüyomuş malum sıcağa gelemiyoruz hepiniz davetlisiniz. andre rieu nikah şahidim olacak valentina igoshinayı da piyanist şantör olarak ayarladım
benimle evlensene şopenden noktürn çalarsın sonra ben seni yerim ayıyım çünkü kutup ayısı
www.youtube.com/...
mahmut tuncer'e sormak lazım
buna en iyi cevabı guy ritchie abi revolver'da verdi arkadaşlar :
" There is something about yourself that you don't know. Something that you will deny even exists until it's too late to do anything about it. It's the only reason you get up in the morning, the only reason you suffer the shitty boss, the blood, the sweat and the tears. This is because you want people to know how good, attractive, generous, funny, wild and clever you really are. "Fear or revere me, but please think I'm special." We share an addiction. We're approval junkies. We're all in it for the slap on the back and the gold watch. The "hip, hip, hoo-fucking-rah." Look at the clever boy with the badge, polishing his trophy. Shine on, you crazy diamond. Cos we're just monkeys wrapped in suits, begging for the approval of others. "
tersten bakınca kafasına balta gelen şapkalı bi adama benziyor. yandan bakınca da dayıma benziyor. dayımı özledim
:((
